Hij (73) probeert het gewoon, prima

Van alle muziekgenres die niet om aan te horen zijn is soul het allervervelendst. Leuk dat al die instrumenten met heel veel geweld en energie door elkaar en langs elkaar heen toeteren terwijl een school zangeressen erdoorheen zwemt maar er is gewoon geen ene zak aan. Dat is niet een persoonlijke voorkeur, dat is een (stilzwijgende) afspraak tussen alle mensen aller tijden. Soul wordt slechts gedoogd. Het mag eigenlijk alleen als Bruce Springsteen het doet. Bruce doet eigenlijk al honderd jaar hetzelfde - zelfde muziek, zelfde energie, zelfde snit - met band of akoestisch, met af en toe een uitstapje, zoals het coveralbum The Seeger Sessions. Lang verhaal, maar nu is er dus weer een coveralbum, Only the Strong Survive, met liedjes uit het verschrikkelijke genre soul. Is het dan goed? Nee natuurlijk niet! Is het leuk? Ach ja! Soul toch maar een kans geven? Haha nee. Meer nieuwe muziek na de klik!

Eerder aangekondigd, nu in de schappen

Vrijdag Muziekdag en daar issie dan, de nieuwe plaat van De Baas, de working mancrush van non-libidoïst Frans Timmermans. Laten we in godsnaam afspreken dat als deze lockdownzooi eenmaal voorbij is, we met z'n allen in een vliegtuig stappen naar Spanje of Italië, en dan gaan we de hele dag als een stel boeren Estralla Damm of Peroni hijsen op de terrassen en de stranden, we stouwen ons vol met hammen en kazen en olijven, en na een van De Baas' legendarische liveshows van meer dan drie uur kruipen we terug naar de pleinen, drinken we nog een stuk, flirten we tevergeefs met de dochter van de waard en worden we omringd met muntjes berooid wakker in een hoekje van het plein, waarop we het vliegtuig missen. En tijdens het concert van Bruce Springsteen hoorden we nummers van z'n steengoede nieuwe plaat met de E Street Band, nummers als Letter To You, Burnin' Train en Ghosts - openingsnummer One Minute You're Here mag u overslaan. Laat u niks wijsmaken door dat slappe gelul in de nrc over teksten over 'de Amerikaanse politieke situatie van de afgelopen vier jaar' - Bruce & Band live zien is de beste ervaring van je leven. Meer persverse muziek na de klik.

GET IN THERE BRUCE

JA BRUCE. JA JONGEN! El Jefe (70) maakt 'ineens' bekend dat er op 23 oktober een album in de schappen valt onder de vlag van Bruce Springsteen & The E Street Band en dat is verrrrrrredomme gruwelijk, want die larmoyante E Street-loze met piano, synths en strijkers volgestapelde Western Stars-meuk was natuurlijk voor geen meter te pruimen. En we kunnen ook wel wat bazigheid gebruiken nu de 2020-kalender blijkt te zijn gemaakt van SCHUURPAPIER. De geruchten waren waar, het klopt, het is zo, en dit nummertje, de eerste muziek van de nieuwe plaat, Letter to You, dat zinnetje 'Tried to summon all that my heart finds true': het is gewoon heerlijk ouderwetse Springsteen. Kan iemand trouwens kijken hoe het met Frans Timmermans gaat, we hoorden 'jaaaaaaaaa kleine Bruce', een paar kreuntjes en toen niks meer.

En dat op de sterfdag van André Hazes

De rocker met de meest hysterische fanbase van allemaal, over wie iedereen wel een verhaal heeft, over hoe iemand een keer stond te pissen in een kroeg in Barcelona en El Jefe aanschoof bij de pot ernaast, hoe hij met zo'n urenlange marathonshow krassen op de ziel van een geliefde veroorzaakte die toen maar een punt achter de relatie zette, hoe oma na haar kolossale hartaanval pardoes weer tot leven werd gewekt toen The Rising op standje oordestructie door de speakers werd gepompt, hoe een vakantieliefde werd teruggevonden, als lifter langs de weg, precies op het moment van de openingsklanken van Thunder Road op de radio, hoe een berooid iemand na een paar monstersessies met Nebraska & flessen bourbon ineens besloot weer wat van het leven te maken en nu uitermate succesvol is. De rockpriester, de rockmessias, de rockjezus, de rockallah. Tegenwoordig luisteren de kinderen allemaal naar van die kudtlullen als Justin Bieber enzo, en van die doetjes met een strooien hoedje en een akoestisch gitaartje. Nou, dan was vroeger inderdaad alles beter. Gefeliciteerd, Bruce.

Zomaar wat muziektips van jullie roze vrinden.

Want er valt plots een potje fijne muziek op de draaitafels. Te beginnen met de grootmeester van de grootmeesters, die met Martin Scorsese als doorgeefluik niet alleen een film op Netflix dropt, maar ook een boxset van 14 cd's over de legendarische tournee van 1975 - hiero, One More Cup of Coffee van Bob Dylan. Tweede grootmeester, Bruce Springsteen, over wie in de wandelgangen wordt gefluisterd dat hij in het najaar Amsterdam zal bezoeken voor een ongetwijfeld urenlange set in de Ziggo Dome. Niet doorvertellen. Het heeft allemaal te maken met zijn nieuwe album Western Stars en het eerste nummertje, de single Hello Sunshine, is alvast oervervelend en hemeltergend saai. Doe effe normaal, Bruce. Ook vers van de pers, The Blanck Mass Sessions van Editors. Een alternatieve elektro-potpourri van hun pri-ma album Violence en alleen al vanwege het nieuwe nummer Barricades zeer de moeite waard. Die stem van Tom Smith, dat is toch iedere keer weer alsof je jezelf mag onderdompelen in een badje fudge. En dan mag je het nog opeten ook! Wie een paard heeft, of gewoon voor iedereen die woont op de prairie in Drenthe, Ride Me Back Home van Willie Nelson. LEEFT DIE NOG? Ja man. Voor de punkpuristen dumpt Bad Religion het 23958ste studioalbum ooit, de eerste sinds True North in 2013: Age of Unreason. Meer van hetzelfde en verwacht geen I want to conquer the world of American Jesus, maar als je met je kale bejaardenbakkes dan toch door een moshpit wil rauzen, dan maar met Bad Religion. In het ruigere segment ook een gloedjenieuwe plaat van Frank Carter & The Rattlesnakes, End of Suffering, en godsjongens wat een fijne band en wat is Kitty Sucker een verdomd lekkere track. The National heeft een nieuwe single, Hairpin Turns, en voor de Amerika-fappies onder ons heeft John Prine zijn stem maar weer eens over een kaasrasp getrokken. Paar kaarsjes aan, glaasje alcohol op tafel en gegarandeerd dat je vriendin of scharrel de kleren al op de grond heeft liggen voor u 'Marco Borsato' kan roepen. Geen idee of dat de bedoeling is, trouwens. The Black Keys droppen in de aanloop naar hun langverwachte album in navolging van Lo/Hi nu ook het nummer Eagle Birds op single. Beetje elektro-ish, meh, maar daar zal de halve wereld wel weer keihard op gaan, want The Black Keys was vroeger weliswaar een beetje zijlijn, nu gaat je neefje van drie er ook hard op. Eagles of Death Metal dan, die van Bataclan ja, maar vooral ook gewoon een uitermate lekker bandje idioten. Niet om mensen op ideeën te brengen, maar die gasten komen in juni dus ook de Melkweg plat beuken. Twee nieuwe nummers online: Long Slow Goodbye en Family Affair. Noel Gallagher, die gek van Oasis maar niet de grote gek, komt met Black Star Dancing, helemaal niet des-Gallaghers met die maffe discogeluiden, hoewel het baslijntje wel lekker is en de gitaarsolo op het einde ook gewoon goed gaat. Voorts zijn de gasten van Rammstein nieuw werk op het internet aan het marcheren, maar dat en de volledige technische ontleding daarvan las u al hier in een los topic van Till Lindemann-fanboy Spartacus. Daarnaast heeft Vampire Weekend een nieuw album gedropt, Father of the Bride, en dat schijnt nogal een dingetje te zijn in muziekland. Wij luisteren niet naar Vampire Weekend, want muzak, en de meest gangbare term hier op GSHQ is 'larmoyant'. Als het naar uw gading is, geef het vooral een draai en dat geldt ook voor Kevin Morby. Een soort Conor Oberst, maar dan slechter. Dichter bij huis heeft de Utrechtse singer-songwriter I am Oak (komt uit Bergeijk, snapt u 'm) een nieuwe single uitgebracht in de vorm van Between Worlds. Tikkie zweverig altijd,  maar hey, we kunnen niet altijd de koolmezen van het dak rocken, dat doen we wel met Love Love Love van Tusky, polderpunkrock van de bovenste plank. Zoooo, bent u weer helemaal bijgepraat, of hebben we nog iets gemist?

Samen hemelden we Bob Dylan op, fakkelden we The Beatles af en volkten we Mark Knopfler om tot The Smashing Pumpkins dus laten we ons nu maar eens door iets van de Hollandse kaasgronden gehooraal penetreren.

Want eigenlijk luisteren we als afwisseling op snoeiharde gangsterhiphop toch gewoon het liefst naar wittemannenmuziek. Nu komt er ook gewoon wittemannenmuziek van eigen bodem, maar dat infantiele margegekloot van die taalverzinners van Bløf telt natuurlijk niet als wittemannenmuziek en derhalve kun je alle Bløf-cd's van je oepoe keihard door de plee spoelen. En dan dat geknooi van de Apeldoornse Americanist Waylon, die eigenlijk boerenlul Willem Bijkerk heet, die het meedoen aan Songfestivals en juryshows belangrijker vindt dan zijn waardigheid. Nee, dan deze boy Bernard Hering, gewoon een polderspringsteen uit Haarlem die hard heeft moeten werken en bedelen om een uitermate fraai plaatje te maken. Luister eens wat meer naar goede muziek van eigen bodem & flikker zelf maar op naar de Oor.